IN MEMORIAM JEAN KOENE
Korte levensschets Jean werd op 31 mei 1932 te Hoensbroek geboren, woonde enkele jaren in Brunssum en verhuisde in 1943 naar Maastricht. Na de HBS-tijd op het Veldeke College, studeerde hij Nederlands aan de Tilburgse Leergangen. Hij behaalde de akte MO-A en ging in militaire dienst, die hij als luitenant verliet. Het was 1955 toen hij in Roermond aan zijn onderwijsloopbaan begon. Naast het lesgeven pakte hij de studie weer op en rondde deze eind 1959 af met het MO-B-getuigschrift. Hij gaf graag les aan het college en hoopte er te kunnen blijven. Dat was niet zo vanzelfsprekend, omdat hij te boek stond als een kritische geest. In de feestroes, na de uitslag van het MO-examen, kwam aan de onzekerheid een eind: de directie verraste Jean met een volledige betrekking in een vaste aanstelling. In de zestiger jaren ontwikkelde Jean zich van plichtsgetrouw katholiek tot vrij denkend humanist. Door veel diepgaande gesprekken met geestverwanten en vertegenwoordigers van de kerk ervoer hij in toenemende mate niet alleen de verlammende beperkingen van het instituut kerk, maar ook onoverkomelijke twijfels over de traditionele uitgangspunten van het geloof. Uiteindelijk beschouwde hij zichzelf niet meer als katholiek, maar hij had er geen behoefte aan dit standpunt demonstratief te presenteren. Zijn genuanceerde stellingname bleek uit de waarde die hij bleef toekennen aan de positieve krachten in de historie en de cultuur van de kerk. Nadat de studie achter de rug was, kon Jean zich nog meer op het onderwijs en zijn leerlingen concentreren. Jean was de drijvende kracht achter de ontwikkeling van het schooldecanaat. Zijn betrokkenheid bij het wel en wee van de leerlingen ontging zijn collega's in het land niet en al snel werd hij voorzitter van de decanen VWO-HAVO. Hij zette zich in voor de scholing van decanen en maakte deel uit van de ministeriële commissie schooldecanaat, die op 7 december 1972 door de toenmalige Minister van Onderwijs Jos van Kemenade, werd ingesteld. In oktober 1974 kon de Minister het eindrapport in ontvangst nemen. In Tilburg startte de Academie Mens-Arbeid op experimentele basis een opleiding schooldecaan. Jean was er een jaar docent. De minister hief de aparte opleiding op en bracht haar onder bij de lerarenopleiding. Jean keerde na een interessant jaar terug op het College, waar hij tot zijn pensionering met veel voldoening bleef lesgeven. Daarna miste hij vooral het contact met zijn leerlingen, maar er ontstond ruimte voor andere activiteiten: Hij schreef artikelen voor 'BLOS', het PvdA-blad van het gewest Limburg en 'De Schakel', het blad van de Stichting Onderwijs voor Midden-Limburg waaronder BC Broekhin ressorteert. Hij was een van de auteurs van het gedenkboek ter gelegenheid van het 150-jarig jubileum van het Bisschoppelijk College, in 2001 uitgegeven door BC Broekhin. Hij raakte betrokken bij 'Peregrinus', een kleine uitgeverij in Roermond. Jean doorleefde iedere levensfase even intensief. In de periode na het afscheid van zijn studenten en school specialiseerde hij zich in de nu vrijwel vergeten negentiende-eeuwse schrijvers uit de Franse en Nederlandse literatuur. Hij intensiveerde het contact met vrienden, genoot net zozeer van de dialoog met geestverwanten als van het debat met andersdenkenden. Hij bleef zijn kinderen kritisch, maar vooral liefdevol volgen en ging letterlijk en figuurlijk voor zijn kleinkinderen door de knieën. Zijn levenservaring en belezenheid vormden hem tot een man met een rijk innerlijk leven. Toen in januari 2002 kanker bij hem werd geconstateerd, bracht die diagnose hem maar kortstondig uit zijn evenwicht. Hij leidde voortaan zijn leven nog intensiever. Wijs als een waar stoïcijn onderging hij de vernederingen die een kwaadaardige kwaal het lichaam aandoet. Zijn geest bleef ongebroken en met een bewonderenswaardig optimisme stelde hij zich in op een leefwaardig bestaan. In september 2003 bleek dat hij de strijd niet kon winnen, maar in plaats van weg te zinken in dof geweeklaag bleef hij een geestrijk middelpunt voor zijn omgeving. Uit zijn innerlijke rijkdom kon Jean tijdgebonden zaken eerder relativeren en zo valt te begrijpen dat er bij het definitieve afscheid geen plaats was voor drama en verongelijktheid, maar een dankende hand voor de dokter en een warme kus voor de naaste familie. Deze website, begonnen tijdens zijn leven en in zijn laatste maanden zeer gewaardeerd als brug naar familie, vrienden en geïnteresseerde lezers, is een eerbetoon en monument voor Jean.